Hayırlı günler kardeşlerim. Ben 15 yaşında ailemin isteğiyle evlenmiş, 20 yaşında 2 çocuğu ile dul kalmış ve hayatını 2 çocuğuna adamış bir anneyim. Kendi çabalarımla iki evladımı büyüttüm okuttum ve iyi yerlere gelebilmelerini Rabbimin de izniyle sağlamaya çalıştım.
Benim oğlum polisti. 15 Temmuzdan sonra görevinden ihraç edildi. Bu olaydan sonra kendi memleketimize taşındık. Oğlum başkalarının da desteğiyle zar zor bir fabrikada işe girdi. Bu sayede hayatımızı devam ettirmeye çalışıyorduk, bir sabah oğlumun arkadaşlarının başına gelenler aynen oğlumun da başına geldi ve oğlum gözaltına alındı. Aynı yerde görev yaptığı arkadaşları tarafından gözaltında tutuldu, birlikte halı saha maçı yaptıkları hakim onu tutukladı. Oğlum o gün, baba olacağını bile duyamadan, o mutluluğu yaşayamadan cezaevine girdi. Tam oğluma üzülürken damadım da tutuklandı, üstelik kızımın da hakkında soruşturma açıldığını duydum. Eşimi kaybettikten sonra o kadar zorluk çekmişken ilk defa kendimi bu kadar çaresiz hissediyordum. Eşimden kalan tek bir maaşla hem evi idare etmek hem de çocuğumun avukat vs. masraflarını karşılamak zorundaydım. Allah’tan eşimden kalan bir ev vardı da bir de kira yükü binmedi sırtıma.
Evime geçmiş olsuna gelen akrabalar bile “vardır bir şeyi canım beni niye gelip evimden götürmüyorlar” dedikçe onların da yüzünü görmek istemiyordum. Cahile laf anlatmak zor derler ya bunu bir kez daha anlamıştım. Bana destek olacaklarına bir de köstek olup moral bozmaktan başka yaptıkları hiçbir şey yoktu ve onlara bu insanların suçsuz olduklarını anlatmak da çok zordu.
Çok zorluklar çektim, gelinim rahatsızlandı erken doğum yaptı ve oğlum çocuğunu bile göremedi. Biz hastanede bunlarla uğraşırken oğlumu kimseye haber vermeden başka bir cezaevine sevk ettiler ve biz bunu daha sonradan duyduk. Oturduğumuz şehir ile sevk ettikleri şehir arası otobüsle 9-10 saatti. Ve uzun bir süre çocuğumu ziyaret edemedim, sahipsiz gibi kaldı oralarda. 2- 3 ay sonra ziyaretine gittim ve çocuğumun saçları beyazlamıştı. 30 yaşındaki gencecik evladım ne sıkıntılar çekti ki bembeyaz saçlarla beni karşıladı. Neyse uğraştık çabaladık oğlumu bulunduğumuz memlekete sevk ettirdik, Rabbime şükürler olsun. Damadım bir buçuk yıl yattıktan sonra cezaevinden çıktı, kızım hakkındaki soruşturma kapandı. En azından onlarla ilgili sıkıntılar biraz da olsun hafiflemiş oldu.
Oğlumun büyük kızı bu yıl okula başladı ve oğlum bunları da göremedi. Çocuğu okulda çok içine kapanıkmış öğretmeni bunu söylüyor ama kim bilir o küçük bedeni ile içinde ne fırtınalar kopuyordu ki çocuk böyle davranıyordu. Yediğimizden içtiğimizden kısarak oğlumun her hafta görüşüne gidip; ona iyi olduğumuzu, her şeyin yolunda olduğunu söylüyorduk. Ben 20 yaşında çocuklarıyla ortada öylece kalakalan bir anne olarak gelinimin de benimle aynı kaderi yaşamasını istemiyorum. İki buçuk yıldır oğlum cezaevinde ve onun bir an önce oradan çıkıp yuvasının başına gelmesi için dua ediyorum. Onun gibi bütün mazlum ve mağdurlar için de dua ediyorum. Rabbimden en yakın zamanda herkesi içinde bulunduğu sıkıntılardan kurtarmasını istiyorum.
Kaynak: Mağduriyetler http://magduriyetler.com/2019/03/24/torunlarim-babasiz-buyumesin/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder