Ben 3 erkek çocuğa sahip eşi 2 yılı aşkın cezaevinde olan, geride hayat mücadelesi vermeye çalışan bir mağdur bir anneyim. Nasıl ve nerden başlasam, neyi anlatsam bilemiyorum. Her gün ayrı bir hikayeyle, her güne yeni bir mücadeleyle başlıyor ve devam ediyoruz. Eşimin ilk alındığı zaman ne yapacağımı, üç çocukla maddi ve manevi nasıl idare edeceğimi düşündüm. Çünkü eşimin ailesinden destek bulamazdık, kendi ailemin de maddi gücü yoktu. “Allah’ım beni kimlere bıraktın demiştim”. Fakat aradan o kadar zaman geçmesine rağmen Rabbim beni kimselere bırakmadı namerde muhtaç etmedi, boynumu bükmedi, el açtırmadı.
Küçük oğlum hala babasının orada çalıştığını sanıyor. Artık o kadar özledi ki rüyalarına giriyor bazen sayıklıyor. Ortaokula giden ve liseye giden oğlumla iletişimde zorlanıyorum. Ortanca oğlum devamlı internet kafeye gidiyor, sözümü dinlemez oldu, babasının yokluğunda boşluğa düştü. Daha önceleri dersleri çok iyiydi. Öğretmenleri de bu durumdan şikayetçi. Artık beni çok fazla dinlemiyorlar. Öyle zamanlar oluyor ki eşimin yanımızda olmasına daha fazla ihtiyaç duyuyorum. Tam babaya ihtiyaçları oldukları bir zaman diliminde yetemiyorum, yetişemiyorum. Konuşmak istiyorum dertlerini dinlemek istiyorum fakat erkek çocuğu olunca anneye anlatmak istemiyorlar, boş ver anne diyorlar. Artık kendimden geçtim onlar için istiyorum babaları başlarında olsun. Korkuyorum bu kaygan zeminde, yanlış bir şey yapmalarından. Eşim teselli vermeye çalışıyor hep sağ olsun ama ona da her şeyi anlatamıyorum, bazı şeyler düğümlenip boğazımda kalıyor. Her şey kelimelere dökülüp anlatılamıyor fakat bu masum çocukların ellerinden alınan yıllar, onların ahları zalimleri yerle bir etmeye yeter. Fakat imtihan devam ediyor. Rabbimden bizlere sabır, tez zamanda bize bu zulmü yapanlara da cezasını vermesini diliyorum.
Kaynak: Mağduriyetler http://magduriyetler.com/2019/04/11/babalarinin-yoklugunda-cocuklarimi-yetistirmeye-calisiyorum/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder