Anladım suçumu, affet Allah’ım,
Kapından kovma bu aciz kulunu.
Göklere erişti derunî ahım,
Kapatma rızaya giden yolunu.
Bir daha keremin açılsın öze,
Dönmesin yüreğim hicranla köze,
Hiç yüzüm kalmadı dil ile söze,
İkbale eriştir âdemoğlunu…
Senin affın sonsuz, keremim boldur,
Beni de deryaya serapa daldır,
Acıları yüreğimden sen kaldır,
Aciz, fakir kulun diliyor bunu…
Huzur iklimine ulaştır beni,
Yakma ateşlerde ruhu ve teni,
Erdir bir güne ki gönlü yepyeni,
Hitam-ı misk olsun ömrünün sonu.
Yazının Kaynağı: Çağlayan Dergisi https://caglayandergisi.com/2020/10/12/yakici-niyaz/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder