Ben daha 3 yaşındayken evimiz basıldı. Benim oyuncaklarıma kadar polisler baktılar. Ne olduğunu anlamadan, korkular içerisindeyken annemi polisler alıp götürdüler. Ayrılığın acısını size nasıl anlatabilirim bilemiyorum. Babamın o zaman ki çaresizliğini nasıl anlatırım bilemiyorum. Babam beni anneanneme bıraktı ama yaşadığım travma, acı ve özlemi unutmam mümkün değildi.
Annemden ayrı 4 gün geçirdim ama o 4 değil 4 yıl gibiydi. Babam ve diğerleri beni mutlu etmeye çalışıyor ama kendilerinin de ne kadar acı çektiklerini görebiliyordum. 4 gün sonra anneme kavuştum içim kıpır kıpır oldu. Daha aradan çok geçmeden annemden 2. kez ayrıldım. İçimden bana bu acıyı tekrar yaşatmayın diyorum ama yapılanın zorunluluktan ve çaresizlikten olduğunu düşünemiyorum. 2. kez annemden ayrıldım ve 17 aydır ayrıyım. İçimdeki hafakanları, acıyı, özlemi, hasreti, çaresizliği, annesizliği siz düşünün. Ben daha çocuğum ve omuzlarıma dağlar kadar yük yüklenmiş gibi. Ama etrafımda benim gibi başka arkadaşlarımı görünce yüküm hafifliyor. Annemle kavuşacağım zamanı düşündükçe yüküm hafifliyor. Bu arada benim henüz tanışamadığım ve dokunamadığım bir de kardeşim var. Ben onu daha dokunamadan sevdim ve çok özledim. Anneme ve kardeşime kavuşacağım zamanı sabırsızlıkla bekliyorum. Allah’a hep dua ediyorum.
Kaynak: Mağduriyetler http://magduriyetler.com/2019/03/22/kucuk-kizin-buyuk-hikayesi/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder