Karanlık zifiri bir karanlık, yağmurlu bir gece, uykuya ara verip kimsenin görmediği, duymadığı, sadece onun duyup gördüğü bir zaman diliminde, ağlamalar, yalvarmalar ve gözyaşları… Sebebi, ayrılık acısı, hasret ve özlem’ den başkası değildi.
Tahammülün anlamını çözemeyen, daha 29’unda toy ömrümün baharında, delikanlı bulunduğu durumdan kurtulacak çareyi ondan istiyor. İstemeye bile bilmiyor sanki. Bu zamana kadar ağlamalar ve yalvarmalarla çoğu problemi çözmüşken… Bir tarafta diğer yarısının dışarıdaki gözyaşları, bir yanda kendi gözyaşları, aylardır devam eden çocuksu iç çekişli ağlamalar. Düşülen bu kuyudan çıkmanın hiç de kolay olmayacağını düşünüyorum. Bir sebebi olmalı yaşanılan bu şeylerin. İşlenen bir günah ya da günahlar mı, yoksa büyük bir hatanın bedeli mi? Açıkçası kestiremiyorsun işin hikmetini. Aklı hep dışarıda, yalnız, yaralı bir kanadı kırık kuşun. Ne yapar, ne yer, ne içer halet-i ruhiyesi ile düşünür durur. Duaya her başladığında gözünün önüne gelir yaralı kuşu, gözyaşları kendiliğinden dökülür.
Zindanın aydınlığa kavuşacağı günü bekleye bekleye tahammülü azaltmamaya dikkat etse de, belirsizlikler içerisinde bocalayıp durur. Kuruyan toprağına, bir gün mutlaka suyun geleceğini bekleyip durmaktadır. İnancın bir adının da sabır olduğunu unutmaz. İçine düşen sızı, uykunun derin sularına düşse de, geceler nelere gebedir, bir dur bakalım der vicdanı. Gözyaşları içindeki yangındandır, evet, ama bir yandan da gözyaşlarıyla serinletir kendini daha 29’unda ki delikanlı. Zindanda eritmeye çalışır başına gelenleri. Bitmeyecekmiş gibi görünen çilenin, biteceği ümidiyle, Rabbim Sen en iyisini bilirsin, böyle olduysa böyle olması gerekiyor demek ki, sana teslimim der. İçinden Bir âh yükselse de gökyüzünün katlarına, âhı bir şükür hükmündedir. Bu çıkışı olmayan avlu’ da, daraltılmış gökyüzünde nice insan yitirirken, şu zindan bana derman olur inşallah…
Kaynak: Mağduriyetler http://magduriyetler.com/2019/01/04/zindandan-ese-mektup-1/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder