Yıllar sonra çocuğumuz olmuştu 17 Aralık 2015 te… Ben ve daha çok eşim o kadar çok istemiştik ama Rabbim 6 yıl sonra bir evlat nasip etmisti, oğlumuz henüz 7 aylıkken eşimi birgün polisler almaya gelmişti, eşim de polis ve sabah görevine gitmişti. Gelen polislere eşimin vazifesinin başına gittiğini söyledim önce inanmadılar sonra araştırınca eşimin polis olduğunu ve o an görev yerinde olduğunu öğrendiler…
Benim için acı, hasret, ızdırap yokluk günlerin başıymış meğer o tarih…Eşimi o gün eve getirip arama yaptıktan sonra götürdüler, gözaltı süresi ve akabinde silahlı terör örgütüne üye olmaktan tutuklandı… Biz polis lojmanlarında kalıyorduk, kendimize ait bir evimiz yoktu 3 ay sonra eşim ihraç oldu ve lojmanı boşaltmamızı istediler, artık yatan 3/2 maaş ta yoktu …
Lojmanı boşaltacağım, eşyalarımı taşımam lazım ama nereye ve hangi para ile… 1 memur maaşı ile geçiniyorduk kenara koyabildigimiz paramız yoktu… Acizligimi iliklerime kadar hissettim. Babamı daha önce kaybetmiştim. Hasta bir annem vardı, onun da bakıma ihtiyacı vardı. Ve ben çare olarak evimin eşyalarını tek tek sattım.7 bin kadar tuttu. Elimde biraz param olmuştu. Eşyalara çare bulmuştum ama şimdi ben ve evladım nerde kalacağız.
Kalacak yerim yoktu . Aynı şehirden daha önceden merhabamiz olan bir bayan bir süre onlarda kalabileceğimizi söyledi. Şu an 30 ay oldu ve ben hâlâ bir elimde çocuk bir elimde valiz tanıdığım insanların yanında sığınmaya çalışıyorum. Biraz halamda, biraz abimde, biraz kayınvalidemde, çok zor başkasının evinin üstünde olmak ( bir gün kaldığımız evin kızı naralar atarak bağırıyordu, gitsinler onları istemiyorum, evet ben de kalmak istemiyorum ama gideceğim yer yok çaresizce yine orda kaldım, başka birgün başka bir tanıdıkta çocuğum evinde ki bi eşyaya zarar verdiği için bize çok sinirlendiğini ve kalacak biyer bulun diye söyledi )çocuğumun canı bir şey çekse girip mutfağa yapamıyorum , istediğim zaman banyo yapamıyorum çünkü bizim evimiz değil, kaldığım evin durumuna göre yaşamak zorundayım insanlara zaten yük oluyorum…
Eşimi zulüm olsun diye Bafra’ya sürdüler, eşimle aynı şehirde olamadığımız için 2,3 aya bir görüşe gidebiliyoruz.. Çocuğum babasız emekledi. Babasız konuştu, eşim bunların hiç birini tadamadı. 3 yaşındaki yavrum diyor ki geçen gece korkup uyuyamadik anne babam olsa şimdi korkmadan uyurduk demi diyor ve bunların üstüne birde abim tutuklandı.
Canım anacağızım üzüntüden ağlamaktan bağırsakları birbirine dolanmış ve alındığı ameliyatta annem dayanamad. Abimi kolunda kelepçelerle getirdiler cenazeye çok zor dayanmak hangi acıya yanarsın yan yapabildiğin kadar…eşsiz yuvasız 30 ayı yaşıyoruz… Bunları yazdım şikayet etmek için değil tarihe şahit olsun diye… Çok şükür herşeye rağmen Rabbim darda koymadı…
Kaynak: Mağduriyetler http://magduriyetler.com/2019/01/21/tarihe-not-dusmek-icin-yaziyorum/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder