15 Temmuz mağdurlarından biriyim. Özel bir kurumda çalışıyordum. Geçen yıl ikinci çocuğumuz dünyaya geldiği için doğum iznindeydim. Eşim özel bir üniversite de memurdu.
Darbeyle ne alakası olabilirdi ama ne yazık ki 3 gün sonra gece saat 01:00 de kapımız çalındı. Öyle böyle değil, sanki içerde azılı suçlular varmış gibi kapıyı çalıyorlardı. Üstümüzü giymemize fırsat bile vermediler. Sanki bir suç işleyecekmiş gibi yanımdan ayrılmayan polis, hiç nefes aldırmıyordu. Eşimle vedalaşmaya bile müsaade etmediler.
3 hafta eşimden haber alamadım, sağlığından şüphe etmeye başladım. İzmir’den başka bir şehre götürmüşler.
Bu süreç içerisinde 2 kez daha farklı şubelerden arama yapmak için evime geldiler. Şubelerin birbirinden haberleri yok. Önüne gelen eşimi tutuklamak için geldi (terör şube, mali şube ve asayişten) Allah’ım yoksa başkaları mı eşimi götürdü diye endişe ettim. Sonuncusunda yeter artık dedim, eşim 3 haftadır yok, sizde hiç vicdan yok mu?
Bu kaçıncı gelişiniz, canımızı mı alacaksınız? 1 ay sonra Ankara Sincan’da eşimi görmek nasip oldu. Oğluma, babanın orda öğrencileri var, onlara ders anlatıyor dedim. Görüşüne gittiğimizde “baba artık eve gidelim, ben seni gerçek görmek, sarılmak istiyorum” demeye başladı; “(açık görüş olmadığı için) ya da beni de yanına al, önceki gibi sen ders anlatırken ben yanında uslu uslu dururum” diyordu.
Aradan aylar geçti ve eşim hala içerde ben de iki haftada bir görüşe gidiyorum. Ailem dağıldı ve kimseden hakkımızı talep edemiyoruz. Hukuk diye bir kavram kalmadı.
Kaynak: Mağduriyetler http://magduriyetler.com/2019/02/02/hukuk-diye-bir-kavram-kalmadi/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder