1996 yılında başlamış olduğum ilahiyat fakültesine büyük hayallerle girdim. Ülkemde yetişen neslimize dinimizi medeni bir şekilde öğretecektim. Bir de meslek sahibi olup merde namerde muhtaç olmayacaktım.
Nihayet 2001 yılında ilahiyat fakültesini bitirdim. Ama 28 Şubat üzerimizden geçti. Son sınıfta bayanların başörtüsü yasaklandı. 98 yılından itibaren din kültürü öğretmeni alımları durduruldu. Ben de özel sektör de iş buldum. Antalya’da iş imkanı bulmuştum. 5 yıl öğretmenlik 5 yıl da idarecilik yaptım. Sonra bir eğitim şirketinde yöneticilik teklif edildi ben de burada çalıştım.
15 Temmuz darbe girişiminden 3 ay önce ailevi nedenlerden çalıştığım şirketten ayrıldım. İşte ne olduysa bundan sonra oldu. Darbe girişimi sonrası çalıştığım şirkete el konuldu. Şirket yöneticileri tutuklandı. Hatta iş cadı avı kapsamına girdi. Okulu kapatmak için gelen görevlilerin çağırmasıyla okul müdür yardımcısı gitmiş, yalnız başına gitmemek için de daha önce kurumumuzda çalışan müdür yardımcısı da götürmüştü. Gelen görevlilerin ikisini de gözaltına aldılar. Sonra da tutukladılar ve hala tutuklular. Çok şaşkındım.
Evet, bir darbe olmuştu ama iş çığırından çıkmış bir anda devlet önüne geleni tutuklamaya başlamıştı.
Bu korkuyla ben de ailece evimi terk edip şehir dışına çıktım. Akrabalarımın yanına sığındım. Aradan 20 gün geçti. Komşumuz bir sabah saat 05.15 de evimize polisin geldiğini ev araması yaptıklarını söyledi. Artık daha da çekinmeye başladım. Bu arada toplumda da bir terörist muamelesi yaşamaktan korkuyordum. Sanki darbeyi ben yaptım. Halbuki darbe gecesi kayınpederimin evinde oturmuş muhabbet ediyorduk.
Derken okullar açılmak üzereydi. Dört çocuğumdan üçü okula başlayacaktı. Çok zor bir duruma düştüm. Ailemin depresyona girmesinden korkuyorum. Çocuklarım okula başladı. Baban ne iş yapıyor, nereden geldiniz gibi sorular bile onlarda psikolojik sarsılmaya yol açtı. Çocuklarımı akrabalarımın yanına yerleştirdim. Kendi evimi başka bir şehre taşıdım. Birikmiş bir miktar paramla geçinmeye çalışıyorum. Her hangi bir işe giremiyorum. 5 aydır tutuklu olan arkadaşlarımı gördükçe adalete güvenim sarsıldı.
Yıllarca hizmet ettiğim ülkemde suçlu gibi bir kenarda adaletin geleceği günleri bekliyorum. Ve ülkemin içinde bulunduğu hale çok üzülüyorum.
Kaynak: Mağduriyetler http://magduriyetler.com/2019/02/25/ulkem-icin-cok-uzuluyorum/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder