Yaklaşık 1 yıl önce evimize gelen polislerle ülkemizin nasıl bir duruma geldiğini öğrenmiş olduk. Sabah 6 da gelen polisler nerdeyse eşimi sabah namazı kılmasına dahi müsaade etmeden götürmek istediler. Zorla ikna ederek namazını kılan eşim bizleri Allaha emanet edip çıktı. Tabiri caizse çıkış o çıkış… Arkasında gözü yaşlı eşi ve hasta çocuğunu bırakarak…
Çocuğum öyle bir durumdaydı ki babasız hiçbir şey yapamaz, ilgiyi alakayı hep ondan görür tabiri caizse en yakın arkadaşıdır. Tabi durum en çok onu üzdü, bende bir türlü olanları ona anlatamıyordum. Gözünde kahraman olan babasına terörist iftirası atılıyordu, nasıl anlatabilirdim ki? Suçu nedir acaba, ne istiyorlar diye düşünürken kendini kurtarmak adına birisinin şikayet ettiğini öğrendim. Hatta başka bir aile dostumuz bu adam “sana ne yaptı, ne kötülüğünü gördün, sadece sana Kur’an öğretmedi mi?” diye sorduğunda “evet, öyle ama kendimi kurtarmam gerekiyordu” cevabını almış, bana üzülerek anlatmıştı.
1 yıldan beri gide gele hapishane yollarını öğrenmiştik. Hatta bir keresinde aftan yararlanan bir mahkum yakını ile karşılaştığımda sözleri bugün ki Türkiye’yi resmeder boyuttaydı; kadın “Allah razı olsun sizin sayenizde bizimkiler serbest kaldı.” dediğinde şaşırarak senin eşinin suçu neydi ki diye sordum aldığım cevap HIRSIZ oldu “hırsızdı benim eşim”. Yeni Türkiye’de hırsızlar, tacizciler dışarıda; Kur’an öğreten, burs veren, milleti için çalışan insanlar içerideydi. Olsun, bu bizim imtihanımız diye düşünüyor sürekli Rabbime dua ediyorum, kendim için değil hasta çocuğumu düşünüyorum.
Allah’ım kimseyi annesiz babasız bırakma diye dua ediyorum.
Kaynak: Mağduriyetler http://magduriyetler.com/2019/02/25/uzgunum-ama-kendimi-kurtarmam-gerekiyordu/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder